Σκηνοθεσία: John Maclean
Ηθοποιοί: Michael Fassbender, Ben Mendelsohn, Kodi Smit-McPhee, Caren Pistorius, Edwin Wright
Mε στοιχεία από τα αξέχαστα « Ο Νεκρός» από Jim Jarmusch και «Μέχρι το Τέλος» από Tommy Lee Jones, ο πρωτοεμφανιζόμενος John Maclean ξεκινά να ξετυλίγει το αργό όπως ακριβώς τονίζει και ο τίτλος, οδοιπορικό του στη μέση του πουθενά. Αργό, αλλά όχι ανιαρό.
Δυνατό ατμοσφαιρικό western που κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Sundance. Στα δραματικά τοπία του Κολοράντο, ο Σίλας Σέλεκ, ένας επικίνδυνος περιπλανώμενος, συναντά τον έφηβο Τζέι. Παρόλο που μια τέτοια συνάντηση κανονικά θα οδηγούσε σε μια μονομαχία μέχρι θανάτου, ο Σίλας επιλέγει να μην σκοτώσει τον Τζέι και αντίθετα του προσφέρει προστασία, σε αντάλλαγμα για χρήματα. Ο Τζέι έχει έρθει στην Αμερική για να βρει την αγαπημένη του, τα κίνητρα του Σίλας, όμως, παραμένουν μυστηριώδη. Στο ταξίδι αυτό, γεμάτο με κίνδυνο, προδοσίες και βία, ο Τζέι θα συνειδητοποιήσει ότι η Δύση δεν δείχνει οίκτο στους αθώους…
Mέσα στο απερίγραπτα όμορφο τοπίο της Ν.Ζηλανδίας και όχι της Αμερικής, όπου συνήθισαν και ακόμη συνηθίζουν να γυρίζονται οι ταινίες του είδους, ο Fassbender υποκριτικά γοητευτικός όπως πάντα, με ένα πούρο συνεχώς στην άκρη του στόματος του, με μετρημένες αλλά στιβαρές ατάκες, συναντά τον νεαρό Kodi Smit-McPhee (Άσε το Κακό να μπει" 2010), που μοναδικό μέλημα του είναι να συναντήσει και πάλι την κοπέλα που αγαπά. Οι δύο αυτοί κεντρικοί χαρακτήρες, μπορούν κάλλιστα να συνθέσουν ένα αντρικό buddy movie, ενώ η παντοτινή και αγνή αγάπη που τρέφει ο νεαρός για την κοπέλα θυμίζει τρυφερό ρομάντζο παλιάς εποχής.
Το καλογραμμένο σενάριο παρουσιάζει σκηνές που αναμιγνύουν πετυχημένα τον χαρακτήρα του ρεαλισμού με αυτόν του σουρεαλισμού. Έχει μετρημένες και εύστοχες ατάκες. Η σκηνοθεσία ευφάνταστη, χαρίζει ομοιόμορφες σαν χορογραφία σκηνές (υπέροχη η στιγμή στα απέραντα χωράφια όπου οι ληστές κάνουν την εμφάνιση τους), άλλες να δίνουν κωμική νότα και άλλες να θυμίζουν παραμύθι ( ο ερωτευμένος νεαρός, χάνεται με το βλέμμα καρφωμένο στον νυχτερινό ουρανό). Και όλα ολοκληρώνονται ομοιόμορφα όταν έρχεται το εκκωφαντικό τέλος.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Σκηνοθεσία: Leigh Whannell
Ηθοποιοί: Dermot Mulroney, Hayley Kiyoko, Stefanie Scott
Ο Leigh Whannel, σεναριογράφος του "Saw" και των δύο πρώτων-κάπως καλύτερων, "Insidious", σκηνοθετεί και γράφει το "Κεφάλαιο 3" που επικεντρώνεται για μια ακόμα φορά στη μετά θάνατον ζωή και τις εγκλωβισμένες ψυχές.
Το τρίτο κεφάλαιο του πολυδιαφημισμένου franchise τρόμου ξεκινάει ανάποδα, με αναδρομική ισχύ. Η ιστορία του προηγείται αυτής των δύο πρώτων ταινιών. Αυτή τη φορά είμαστε καλεσμένοι στο σπίτι μιας καινούργιας οικογένειας και όχι πια της πολύπαθης οικογένεια Lambert. Και οι δύο, όμως, οικογένειες έχουν κάτι κοινό. Και οι δύο κρύβουν ένα τρομακτικό μυστικό, το οποίο καλείται να ανακαλύψει η επίλεκτη ομάδα κυνηγών φαντασμάτων με αρχηγό την Elise (Lin Shaye) και βοηθούς τους Tucker (Angus Sampson) και Specs (Whannell). Μια έφηβη κοπέλα (Stefanie Scott) έχει γίνει στόχος μιας άκρως επικίνδυνης απόκοσμης οντότητας που έρχεται από μια άλλη διάσταση. Ο πατέρας της (Dermot Mulroney) προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποτρέψει το κακό.
Μέχρι να θυμηθεί να εμφανιστεί το πρώτο "μπου!", έχεις έρθει αντιμέτωπος με μια αφόρητα φλύαρη εναρκτήρια σκηνή που συνοδεύουν αμέτρητα φλύαρα κλισέ. Έχεις ξεχάσει ότι βλέπεις ταινία τρόμου και έχεις βαρεθεί τις εκνευριστικές κλαψοτσιρίδες που βγαίνουν από την κοπελίτσα που πρωταγωνιστεί (και πληρώθηκε για αυτό!) Ο..."τρόμος" 'έρχεται από αμάξια που πετάγονται ξαφνικά και άλλα τέτοια ωραία... Α ναι! υπάρχει και μια υποτιθέμενη παράξενη φιγούρα που χαιρετά, τόσο τρομαχτική που ένα σκιάχτρο είναι χίλιες φορές περισσότερο τρομαχτικό από αυτήν! Τουλάχιστον όσον αφορά τα κακά πνεύματα της ιστορίας, το ένα παρουσιάζεται όντως στοιχειωτικό με τη μάσκα οξυγόνου στο πρόσωπο (διόλου τυχαίο που θυμίζει τον κακό του "Saw"), ενώ ξαναβλέπουμε την "δεν θα σε αφήσω να κοιμηθείς το βράδυ" πανταχού παρούσα "Bride In Black".
Υ.Γ.1 Ο σεναριογράφος Leigh Whannell, καλύτερα να έμενε μόνο στα πλαίσια του σεναρίου και να μην έπιανε την κάμερα. Βασικά, να μην έμπαινε καν στον κόπο να γράψει.
Υ.Γ.2 Και κάπου εδώ είναι που λέμε "ΦΤΑΝΕΙ!".
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία: 0.5/5
OLD CLASSIC:
You Only Live Once
Σκηνοθεσία: Fritz Lang
Ένας αθώος κι η αγαπημένη του οδηγούνται στην παρανομία. Ο σκηνοθέτης του «Δρ. Μαμπούζε» και του διαχρονικού «Μετρόπολις» της γερμανικής περιόδου, κατά τη διάρκεια της εξορίας του δημιούργησε ταινίες και στο Χόλιγουντ που άφησαν εποχή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το 'Έχω δικαίωμα να ζήσω" με εξαιρετική φωτογραφία και εξαιρετικές ερμηνείες.
Σινέ-διασκέδαση για όλους:
Swan Lake
Σκηνοθεσία: Kimio Yabuki
Ταινία κινουμένων σχεδίων βασισμένο στο διάσημο μπαλέτο "Swan Lake", με χώρα παραγωγής την Ιαπωνία και την Αμερική. Σφιχταγκαλιασμένο από την μαγευτική μουσική του Peter Tchaikovsky, είναι πλέον από τα πιο κλασικά animation που αγαπήθηκε σε όλη την υφήλιο και έχει μείνει σε πολλούς από εμάς ως το αγαπημένο "παιδικό" τους.
CINEFIL:
Uc Maymun/Three Monkeys
Σκηνοθεσία: Nuri Bilge Ceylan
Έπειτα από ένα θανατηφόρο τροχαίο που εγγυάται το τέλος της πολιτικής καριέρας του, ο Σέρβετ πληρώνει τον σοφέρ του, Εγιάπ, για να ομολογήσει στη θέση του. Η γυναίκα του Εγιάπ ξεκινά μια παράνομη σχέση με τον Σέρβετ, η οποία δυναμιτίζει την ατμόσφαιρα της οικογένειας, ειδικά όταν ο έφηβος γιος την ανακαλύψει τις μέρες που ο Εγιάπ αποφυλακίζεται.
Κοινωνικό δράμα που τιμήθηκε με βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Καννών το 2008. Λίγα χρόνια αργότερα, ο ίδιος σκηνοθέτης τιμήθηκε με τον Χρυσό Φοίνικα για το "Winter Sleep"(2014).
SMALL DIAMONDS:
Tomboy
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Celine Sciamma
H δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της Celine Sciamma, μετά το "Naissance des pieuvres".
Έχοντας μόλις μετακομίσει σε νέα γειτονιά, ένα κοριτσάκι μεταμφιέζεται σε αγόρι για να γνωρίσει νέους φίλους. Aθρωποκεντρικό δράμα, δεν διστάζει να δείξει την ευαίσθητη πραγματικότητα του θέματος που αγγίζει.
Ταινίες χωρίς διθυραμβικές
κριτικές αλλά εμείς τις γουστάρουμε:
The Beach
Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Ο εικοσάχρονος Ρίτσαρντ ταξιδεύει στην Ταϋλάνδη για διακοπές. Εκεί θα γνωρίσει ένα μυστηριώδη ξένο, που λίγο πριν αυτοκτονήσει, θα του δώσει ένα χάρτη, που υποτίθεται οδηγεί σε μια ''παραδεισένια παραλία''. Τότε αυτός και η παρέα του ξεκινούν την αναζήτηση... Ο σεναριογράφος Alex Garland παραδίδει στον Danny Boyle μια ελεύθερη διασκευή του Άρχοντα των Μυγών και παρά το γενικό κράξιμο που έφαγε, έχει αξιόλογο καστ, και μαγευτικά πλάνα που τα συνοδεύει ένα μελωδικότατο soundtrack-μόνο το Porselain από Moby να αναφέρουμε, αρκεί.
Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Alberto Rodriguez
Ηθοποιοί: Javier Gutierrez, Raul Arevalo, Nerea Barros, Μanolo Solo
Διαμαντένιο αστυνομικό θρίλερ γεμάτο ιστορικοπολιτικές προεκτάσεις που κόβει την ανάσα με την υποβλητικότητα του. Βραβευμένο με δέκα συνολικά Γκόγια-τα σημαντικότερα βραβεία στην Ισπανία, μεταξύ των οποίων αυτό της καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, πρώτου ανδρικού ρόλου για τον σχετικά άγνωστο ακόμη αλλά εξαιρετικό Javier Gutierrez και πρωτότυπου σεναρίου.
Ισπανικός νότος 1980. Μια σειρά από βίαιες δολοφονίες των εφήβων κοριτσιών σε μια απομακρυσμένη και ξεχασμένη πόλη φέρνει κοντά δύο διαφορετικούς χαρακτήρες - και οι δύο αστυνομικοί στο τμήμα ανθρωποκτονιών - να διερευνήσουν τις περιπτώσεις. Με βαθιές διαφορές στη ιδεολογία τους, οι ντετέκτιβ Juan και Pedro πρέπει να παραμερίσουν τις διαφορές τους, εάν θέλουν να κυνηγήσουν με επιτυχία ένα δολοφόνο που για χρόνια έχει τρομοκρατήσει την κοινότητα στην σκιά μιας γενικής περιφρόνησης για τις γυναίκες και σε ένα παρελθόν μισογυνισμού.
Διαβάζοντας την υπόθεση, πολλοί μπορεί να σκεφτείτε-θυμηθείτε την επιτυχημένη αστυνομική σειρά "True Detective" -δεν τίθεται θέμα αντιγραφής όμως.
Τα πρώτα πλάνα που κάνουν αποφασιστικά την εμφάνιση τους είναι τα πανοραμικά πλάνα-καλλιτεχνικοί πίνακες, με τους αχανείς, αφιλόξενους βαλτότοπους όπου ο άνθρωπος παίρνει το μέγεθος ενός μυρμηγκιού. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως πρωταγωνιστής είναι ο απειλητικός αλλά μαγνητικός αυτός τόπος. Η σκηνοθεσία στιβαρή και λιτή, εκμεταλλεύεται τα χαρίσματα του χώρου χτίζοντας έτσι μια μελαγχολική (η φωτογραφία του Alex Catalan που βραβεύτηκε επίσης είναι απλά εξαιρετική), μυστηριώδη ατμόσφαιρα και αυτή με τη σειρά της παρουσιάζει ένα σοβαρό θρίλερ. Οι εμφανείς αναφορές στις "σκοτεινές" ταινίες-σημείο αναφοράς για το αστυνομικό θρίλερ, "Chinatown"(1974) και "Seven" (1995), σαφέστατα και παίζουν ρόλο σε αυτό. Εξίσου πνιγερή αίσθηση αφήνει και η μουσική που έχει γίνει ένα με την ασφυχτική υπόθεση του σεναρίου.
Οι χαρακτήρες του σεναρίου είναι καλογραμμένοι και κυρίως οι δύο κεντρικοί, με τον μεγαλύτερο από τους δύο να έχει σκοτεινό παρελθόν που αποκαλύπτεται αργά, δίχως βιασύνη, έτσι ώστε να γεμίζεις ολοένα και περισσότερη αγωνία.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
VSD_6015.jpg)
Tη δεκαετία του 1990, κυκλοφόρησε το remake της ταινίας "Ερωτική φωλιά"("The Shop Around the Corner"), με τίτλο "You've Got Mail". Μια αμερικάνικη ερωτική κομεντί, σε σκηνοθεσία Nora Ephron, με πρωταγωνιστές τους Meg Ryan και Tom Hanks, ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι με καταπληκτική χημεία, που αγαπήσαμε αρχικά μέσα από το "Sleepless in Seattle" (1993). Την "Ερωτική φωλιά" είχε ακολουθήσει ένα ακόμη remake, συγκεκριμένα τη χρονιά του 1949, με τον τίτλο "In the Good old Summertime", που ανήκει στο είδος του musical.
Η σκηνοθέτης Nora Ephron έμεινε πιστή στη βασική γραμμή της "Ερωτικής Φωλιάς", όμως άλλαξε τον τρόπο επικοινωνίας του μελλοντικού ζευγαριού με αφορμή την πρόοδο της τεχνολογίας. Έτσι, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες επικοινωνούν ανώνυμα με e-mail, ενώ στην "Ερωτική φωλιά" η επικοινωνία των δύο πραγματοποιείται, όπως είναι λογικό λόγω εποχής, με αλληλογραφία. Επίσης χαρακτηριστικό της εποχής του '90 που προστέθηκε στο σενάριο, είναι η απειλή που δέχεται ένα μικρό μαγαζάκι από ένα νέο πολυκατάστημα.
Οι Kathleen Kennede (Meg Ryan) και Joe Fox (Tom Hanks), που στη συνέχεια θα ερωτευτούν, γνωρίζονται αρχικά ως δύο αντίπαλοι στον εργασιακό χώρο. Η πρώτη είναι ιδιοκτήτρια ενός παιδικού βιβλιοπωλείου, ένα μαγαζάκι με γλυκιά και φιλική ατμόσφαιρα. Το όνομα του βιβλιοπωλείου είναι "The Shop Around the Corner", γεγονός που αποτελεί φόρο τιμής στην ομότιτλη ταινία που σκηνοθέτησε ο Ernst Lubitsch, το 1940.
Από την άλλη, ο Joe Fox, είναι γόνος οικογένειας που έχει στο όνομα της μια μεγάλη αλυσίδα βιβλιοπωλείων με την επωνυμία "Barne & Noble" και πρόκειται να ανοίξει ένα ακόμη υποκατάστημα στην απέναντι γωνία από το μαγαζί της Kathleen. Οι δύο τους όπως είναι αναμενόμενο, δεν έχουν καλές σχέσεις όταν συναντιούνται από κοντά. Δύο άτομα από δύο εντελώς διαφορετικούς κόσμους. Η μία ανεξάρτητη επαγγελματίας, απολαμβάνει και αγαπά το μικρό μαγαζί της, συμπεριφέρεται σαν οικογένεια με τους πελάτες της. Ο Joe βρίσκεται στην απέναντι πλευρά της όχθης και όντας μεγαλοεπιχειρηματίας, συνήθισε να ζει σε έναν κατά βάση απρόσωπο κόσμο, όπου το χρήμα και ο ανταγωνισμός κυριαρχούν. Το κατάστημά του διακατέχεται από απροσωπία, οι πελάτες απλά αφήνουν τα λεφτά τους και φεύγουν.
Η μοίρα όμως φέρνει τους δύο χαρακτήρες να συναντηθούν και σε ένα chat room, όπου με ψευδώνυμα, η Kathleen ως "Shopgirl" και ο Joe ως "Brinley", συνομιλούν καθημερινά με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ερωτικό ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές. Μετά από ορισμένα περιστατικά έρχονται στο πολυπόθητο σημείο της αναγνώρισης του έρωτα.
Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός πως και στις τρεις ταινίες ο άντρας είναι αυτός που μαθαίνει πρώτος ποιο είναι το πρόσωπο με το οποίο συνομιλεί στο chat και το ερωτεύτηκε, αλλά και αυτός που θα ενεργήσει ώστε να πέσουν οι μάσκες αφού αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Και κάπως έτσι ολοκληρώνεται το όμορφο love story...και ζήσαν αυτοί καλά και' μεις καλύτερα!
Το "You've Got Mail" είναι μια καλογυρισμένη ταινία που καταφεύγει σε μια ευφυή χρήση των συμβάσεων και της πλοκής των ρομαντικών κωμωδιών των κωμωδιών '30 και '40 και παραμένει ακόμη και σήμερα μια από τις αγαπημένες και αξέχαστες ρομαντικές ταινίες που λατρεύεις να παρακολουθείς τρώγοντας γλυκά.
Καλή προβολή!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Σκηνοθέσία: Kenneth Branagh
Ηθοποιοί: Helena Bonham Carter, Cate Blanchett, Hayley Atwell, Lily James, Richard Madden, Ben Chaplin, Holliday Grainger,Stellan Skarsgård
Η Disney συνεχίζει την παράδοση της μεταφοράς κλασικών παραμυθιών στη μεγάλη οθόνη και μετά τη μεγάλη εμπορική επιτυχία του «Maleficent» μας παρουσιάζει μια νέα υπερπαραγωγή με λαμπερό καστ και υψηλές προδιαγραφές. Η Σταχτοπούτα που εδώ αποκαλείται "Έλλα", επιχειρεί να δεθεί με τη νέα της μητριά, αλλά και τις δύο κόρες της, ενώ εκείνες της φέρονται απάνθρωπα. Όλα όμως θα αλλάξουν μετά από τον χορό στον οποίο θα πάει με τη βοήθεια της μαγικής της νονάς.. H νέα ταινία της Disney, παραμένει πιστή στο κλασικό, πασίγνωστο ομώνυμο παραμύθι και δίνει σάρκα και οστά στη διαχρονική ταινία κινουμένων σχεδίων του 1950.
O "πάντα δραστήριος θεατράνθρωπος"-όπως συνηθίζουν να τον αποκαλούν, Kenneth Branagh παίρνει το τιμόνι της σκηνοθεσίας και οδηγεί την "Σταχτοπούτα" σε έναν πανέμορφο παραμυθένιο κόσμο, όπως ακριβώς αρμόζει στην κλασική αυτή ιστορία που λίγο πολύ όλοι μας από μικροί αγαπήσαμε. Ο μαγευτικός κόσμος της Έλλα ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά του και μας υποδέχεται, και ας υπάρχουν απειλητικές παρουσίες όπως η εκθαμβωτική κακιά μητριά Cate Blanchett.
Η σκηνογραφία και η ενδυματολογία είναι εξίσου παραμυθένιες. Τα κοστούμια ανέλαβε η βραβευμένη με Όσκαρ σχεδιάστρια Sandy Powell ("The Aviator", "Shakespeare in Love"). Αξίζει εδώ να προσθέσουμε πως σημείο αναφοράς για τα κοστούμια ήταν η δεκαετία του ’40 και το ύφος ήταν πολύχρωμο, με αναφορές στον καλό και κακό χαρακτήρα του κάθε ήρωα. Και φυσικά ένα καλό παραμύθι δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την αντίστοιχη μαγευτική μουσική. Το soundtrack της "Cinderella" ανταποκρίνεται επάξια στο ρόλο του!
Ένα ακόμη όμορφο στοιχείο είναι ότι ο χαρακτήρας της ταπεινής Σταχτοπούτας παρουσιάζεται πιο δυναμικός, σταματά να είναι το υπάκουο πρόβατο και υψώνει επιτέλους το ανάστημα της (έστω και λίγο) και έρχεται σε αντιπαράθεση με την αντιπαθέστατη μητριά της.
Καλή προβολή!
Υ.Γ. -Are you ready?
-For anything, so long as it's with you!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Σαν «κοινοί θνητοί», μερικοί από τους διασημότερους και πιο επιτυχημένους διευθυντές Φωτογραφίας, έχουν προσωπικό λογαριασμό στο Instagram και ανεβάζουν μοναδικές φωτογραφίες που ερωτεύεσαι!
Πριν τους αναφέρουμε, ας πούμε δύο λόγια για μία από τις πιο όμορφες πτυχές της 7ης Τέχνης, αυτή της φωτογραφίας.
Οι κινηματογραφιστές έχουν τη δυνατότητα μέσα από τις ταινίες να δημιουργούν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, με τη χρήση του χρώματος, του φωτισμού, των οπτικών εφέ. Ακόμη και πριν την έλευση του χρώματος στον κινηματογράφο, τα τρία αυτά στοιχεία έπαιζαν πολύ σημαντικό ρόλο και βοηθούσαν τους κινηματογραφιστές να μεταδώσουν μέσω της εικόνας συναισθήματα και πληροφορίες.
Οι κινηματογραφιστές χρησιμοποιούν το χρώμα για να κάνουν υπαινιγμούς, να αποδώσουν χαρακτηριστικά στοιχεία και να καλλιεργήσουν συμβολικούς δεσμούς.
Στην ιστορία του παγκόσμιου Κινηματογράφου έχουν περάσει, και συνεχίζουν Να εμφανίζονται, αρκετοί αξιόλογοι διευθυντές Φωτογραφίας. Μερικούς από αυτούς έχουμε την ευκαιρία να τους βρούμε στο Instagram, να τους ακολουθήσουμε, να θαυμάζουμε τις μοναδικές φωτογραφίες που δημοσιεύουν αλλά και να εμπνευστούμε από αυτές.
Robert Richardson. visine_vision
Ο κινηματογραφιστής που εμπιστεύεται τόσο ο Martin Scorsese όσο και οι Oliver Stone και Quentin Tarantino. Έχει φωτίσει το “Casino” και το “Hugo”, το επικό “Platoon” και το “Ηeaven and Earth”, τα “Kill Bill” και το “Django Unchained” κ.α. Yπήρξε κάμποσες φορές προτεινόμενος και έχει κερδίσει τρία Ακαδημαικά βραβεία μέχρι τώρα.
“JFK”(1991) από O.Stone , “The Aviator”(2004) και “Hugo”(2011) από M. Scorsese, του χαρίσανε το πολυπόθητο για πολλούς, αγαλματίδιο.
Emmanuel Lubezki. chivexp
Ή αλλιώς “Chino”. Μεξικάνος στην καταγωγή, συμπληρώνει στο πλούσιο βιογραφικό του και εφτά υποψηφιότητες για Όσκαρ, εκ των οποίων κέρδισε τις δύο. Οι δύο αυτές νίκες σημειώνονται στις δύο τελευταίες απονομές των Ακαδημαικών βραβείων. Η μία για το φετινό νικητήριο “Βirdman”, και η δεύτερη για το περσινό “Gravity”. Όσοι-ες έχετε δει τις ταινίες αυτές, ο λόγος της διάκρισης του Lubezki είναι εμφανέστατος.
Wally Pfister. wpfister
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, ποιος φωτίζει τα φιλμ του Christopher Nolan? Από το 2000 και έπειτα, ο κύριος Wally (Walter) Pfister, είναι ο διευθυντής Φωτογραφίας σε ότι ταινία έχει δημιουργήσει ο Nolan, εκτός από την τελευταία, “Interstellar”. Παράλληλα, στην κινηματογραφική του καριέρα αποφάσισε να προσθέσει και τη σκηνοθεσία, με το (όχι και τόσο επιτυχημένο) “Transendence” το 2014, με πρωταγωνιστή τον J. Depp.
Mattew Libatique. libatique
Ο φωτογράφος στον οποίο ο Darren Aronofsky εμπιστεύτηκε το παρθενικό του «Π», το “Requiem for A dream” και το οσκαρικό “Black Swan.
Μάλιστα, ένα από τα πλάνα που φώτισε για την ταινία “The Fountain” φιλοξενείται στο video με τον πιασάρικο τίτλο «135 Shots That Will Restore Your Faith in Cinema» που κυκλοφόρησε τις τελευταίες μέρες!
Manuel Alberto Claro. manuelclaro
Η “Melancholia” του ‘αγαπημένος να μισούνε’ Lars Von Trier, δεν έχει εκπληκτική φωτογραφία? Αυτό οφείλεται στον Χιλιανό-Δανό κινηματογραφιστή Manuel Alberto Clarο, που αφού άφησε ευχαριστημένο τον ιδιότροπο σκηνοθέτη, ξανασυνεργάστηκε μαζί του στο τολμηρό “Νymphomaniac” που ακολούθησε δύο χρόνια μετά.
Autumm Durald. addp
Μια πληθώρα από διαφημιστικά, ταινίες μικρού μήκους και video clip για μουσικά ονόματα όπως London Grammar και Arcade Fire, αναγράφονται στο βιογραφικό της Autumm Durald. Πρόσφατα, ανέλαβε με επιτυχία τη φωτογραφία στο σκηνοθετικό ντεπούτο της Gia Coppola, “Palo Alto” με πρωταγωνιστές την Emma Roberts και τον James Franco δίνοντας του μια νωχελική, ονειρική ατμόσφαιρα. Aναμένουμε για το επόμενο project της…
Phedon Papamichael. papa2
O ελληνικής καταγωγής Φαίδων Παπαμιχαήλ, θεωρείται πλέον ένας από τους πιο καταξιωμένους κινηματογραφιστές έχοντας χτίσει μια δυναμική καριέρα πολλών χρόνων, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πολύ πιθανόν, στο άκουσμα του ονόματος του να σας έρχεται στο μυαλό το “Nebraska” του Alexander Payne, το ασπρόμαυρο αριστούργημα που κυκλοφόρησε το 2013. Το δίδυμο Papamichael- Payne το ξανασυναντάμε στους «Απογόνους» (2011) και στο «Πλαγίως»(2004).
“Walk the Line” και “The Monuments Men”, αποτελούν επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα της δουλειάς του.
Rachel Morrison. rmorrison
Aπό το 2002 μέχρι και σήμερα, η 37χρονη Αμερικανίδα Rachel Morrison τραβάει τα βλέμματα μέσα από την επαγγελματική της δουλειά σε κυρίως ανεξάρτητες παραγωγές-μερικές από τις οποίες θεωρούνται διαμάντια. “Fruitvale Station” και “Cake” με την Jennifer Aniston στον κεντρικό ρόλο, σημειώνονται στις πιο πρόσφατες δουλειές της. Στο Instagram προφίλ της, τώρα τελευταία, μοιράζεται μαζί μας εκτός από κάποιες ερωτεύσιμες τοποθεσίες και φωτογραφίες με το νεογέννητο μωρό της!
Παρασκευή Γιουβανάκη
Aναδημοσίευση από http://www.cinemag.gr/
Σκηνοθεσία/Σενάριο: Jean-Luc Godard
Ηθοποιοί: Heloise Godet, Kamel Abdeli, Richard Chevallier, Zoe Bruneau, Christian Gregori, Daniel Ludwig, Jessica Erickson, Alexandre Paita,Isabelle Carbonneau, Anne-Marie Mieville, Florence Colombani, Jean-Luc Godard
"H ιδέα είναι απλή: Mια παντρεμένη γυναίκα κι ένας ανύπαντρος άνδρας συναντιούνται. Αγαπούν, τσακώνονται, τα αίματα ανάβουν. Ένας αδέσποτος σκύλος περιδιαβαίνει από την πόλη στην εξοχή. Οι εποχές περνούν. Ο άνδρας και η γυναίκα συναντιούνται ξανά. Ο σκύλος βρίσκεται ανάμεσά τους. O ένας είναι ο άλλος, και ο άλλος ο ένας και είναι τρεις. Ο πρώην σύζυγος διαλύει τα πάντα. Μία δεύτερη ταινία ξεκινά: ίδια με την πρώτη, κι όμως όχι. Από την ανθρώπινη φυλή περνάμε στη μεταφορά. Αυτό τελειώνει με γαβγίσματα και με τα κλάματα ενός μωρού. Στο μεταξύ, θα έχουμε δει ανθρώπους να μιλούν για την πτώση του δολαρίου, για την αλήθεια που κρύβεται στα μαθηματικά και για τον θάνατο ενός κοκκινολαίμη."..τάδε έφη Jean-Luc Godard.
Aν ξεκινήσεις να γράφεις για αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη, δέκα σελίδες μπρος-πίσω δεν σου φτάνουν.
Eδώ, στην 43η μεγάλου μήκους ταινία του και μάλλον οριστικά τελευταία, δίχως συνοχή, μια πληθώρα από έντονα χρωματισμένα πλάνα κάνουν την εμφάνιση τους και ο κορυφαίος αυτός σκηνοθέτης, ο πατέρας της "Nouvelle Vague" ή και αλλιώς "New Wave" της δεκαετίας του '60, μας αποχαιρετά μέσα από μια γλώσσα που ο ίδιος ξέρει πολύ καλά πως να διαχειριστεί και να μας κάνει να χαθούμε στο χαοτικό της σύμπαν.
Θέλει να μας τραβήξει την προσοχή και να επικοινωνήσει μαζί μας αλλά όχι να ωραιοποιηθεί στα μάτια μας. Για το λόγο αυτό, ήχος και εικόνες, φαντάζουν σαν δουλειά...ερασιτέχνη!
Eικόνες μεταφορικές και αλληγορικές. Δύο άνισα κεφάλαια,η Φύση και η Παρομοίωση τα βάζουν με τη λογική και την ευαισθησία. Μέσα σε αυτά τα κεφάλαια, αποπνικτικά θα λέγαμε, συνυπάρχουν αμέτρητες λογοτεχνικές και φιλοσοφικές αναφορές μαζί με ποικίλες κοινωνικές καταστάσεις όπως η σχέση άντρα-γυναίκας, οι εποχές του χρόνου, η αιώνια ψευδαίσθηση του έρωτα. Οπαδός του Φορμαλισμού όπως ανέκαθεν υπήρξε, υποστήριξε μέσα από τα έργα ότι η καλλιτεχνική αξία ενός έργου καθορίζεται απόλυτα από την τεχνοτροπία του. Έτσι ακριβώς και στο "Αποχαιρετώντας τη γλώσσα" δίνει προτεραιότητα στην αισθητική αντίδραση, αγνοώντας το περιεχόμενο και τη σύνδεσή του με κάποιο γεγονός.
Mια απερίγραπτη κινηματογραφική εμπειρία.
Τον ευχαριστούμε για τα έργα που δώρισε στην 7η Τέχνη. "Με Κομμένη την Ανάσα","Δυο ή Τρία Πράγματα Που Ξέρω γι’ Αυτήν", "Ζούσε τη Ζωή της", " Η Περιφρόνηση", "Τρελός Πιερό", "Αρσενικό Θηλυκό", είναι μερικά από τα έργα του που οφείλουμε να θυμόμαστε.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Σκηνοθεσία: Eric Lartigau
Ηθοποιοί: Karin Viard, Louane Emera, Francois Damiens, Eric Elmosnino, Luca Gelberg, Roxane Duran
Έχοντας κερδίσει συγκρίσεις με κλασικές πια επιτυχίες όπως
το «Μπίλι Έλιοτ: Γεννημένος Χορευτής», τους πιο πρόσφατους «Άθικτους» αλλά και την περσινή κωμωδία «Θεέ Μου, Τι Σου Κάναμε;», η «Οικογένεια Μπελιέ» σημείωσε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία, κόβοντας πάνω από επτάμιση εκατομμύρια εισιτήρια και εξασφαλίζοντας διανομή σε δεκάδες χώρες παγκοσμίως. Εκτός από εισιτήρια όμως έχει κερδίσει και την αγάπη μας.
Όλα τα μέλη της οικογένειας Μπελιέ είναι κωφάλαλα εκτός από την 16χρονη Πόλα, η οποία εκτελεί και χρέη διερμηνέα σε καθημερινή βάση, για τη διευκόλυνση των οικογενειακών υποχρεώσεων. Στην καρδιά της οικογένειας, βρίσκεται το ζευγάρι κωφών που πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρώτο πλήγμα στην αρμονική τους ζωή όταν η κόρη τους φτάνει στην επώδυνη στιγμή της ενηλικίωσης. Μια ημέρα, υπό την ενθάρρυνση του δασκάλου της ανακαλύπτει το ταλέντο της στο τραγούδι και έτσι η Πόλα αποφασίζει να λάβει μέρος στον μουσικό διαγωνισμό “Radio france”. Μία απόφαση ζωής που σημαίνει για εκείνη ότι θα πρέπει να αφήσει για λίγο πίσω την οικογένεια της...
Ο σκηνοθέτης Lartigau, δεν παρουσιάζει την οικογένεια με τρόπο ώστε να μας κάνει να τη λυπηθούμε ούτε παρουσιάζει την ιδιαιτερότητά τους σαν εμπόδιο για να ζήσουν όπως αυτοί θέλουν. Δουλεύει εύστοχα την περίπτωση της κώφωσης δίχως να τοποθετεί τους χαρακτήρες σε μειονεκτική θέση-εξαιρετική η σκηνή όπου δεν υπάρχει ήχος και "ζούμε" αυτό που ζει και η οικογένεια.
Δίνει τα απαραίτητα δραματικά στοιχεία τις στιγμές που πρέπει ενώ φαίνεται πως προσπαθεί να αποφύγει τις μελοδραματικές ευκολίες.
Παράλληλα προσφέρει έξυπνο και πετυχημένο χιούμορ στην πλοκή-η οικογένεια αποκαλεί τη νεαρή μαύρη αγελάδα, "Ομπάμα".
Τον κεντρικό χαρακτήρα και ίσως τον πιο απαιτητικό ρόλο, την Πόλα-διερμηνέα της οικογένειας, υποδύεται η νεαρή Louane Emera, που σε αφήνει έκπληκτο με τη φυσικότητα της τη στιγμή που δεν είναι καν επαγγελματίας ηθοποιός (στην πραγματικότητα ασχολείται με το τραγούδι και διακρίθηκε στο γαλλικό The Voise, αλλά μετά τη βράβευσή της με Σεζάρ ανερχόμενης ηθοποιού, μάλλον θα ξανασκεφτεί την υποκριτική!).
Ένα φίλμ ανθρώπινο, ευχάριστο και συνάμα συγκινητικό αλλά όχι μελό. Σου δίνει τη δύναμη να πεισμώσεις και το κουράγιο να τα καταφέρεις. Να καταφέρεις ότι στόχο και αν έχεις στο μυαλό και στην καρδιά και ας μοιάζει με τρελό όνειρο.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 3.5/5
Σκηνοθεσία: Manuel de Coco
Ηθοποιοί: Manos Kokoromitis, Shaiya Salem, Daniel Plackett
Χρονικά η ταινία μας τοποθετεί στο έτος 2011 κατά τη διάρκεια της Αραβικής Άνοιξης και της επανάστασης στην Υεμένη. Στο μοναδικής ομορφιάς νησί Σοκότρα, η θάλασσα έχει ξεβράσει ένα νεαρό Εβραίο αγνοούμενο ενός ναυάγιου. Το μουσουλμανικό έδαφος φαντάζει ανοίκειο γι αυτόν και οι δυνατότητες επιβίωσης όλο και λιγοστεύουν. Μέσα από μαγευτικά φυσικά τοπία παρατηρούμε αποσπασματικά πτυχές της κοινωνικής ζωής του νησιού αλλά και σε ένα πιο μεταφυσικό επίπεδο, μια ψυχική σύνδεση μεταξύ ετοιμοθάνατου ναυαγού και ενός ντόπιου μουσουλμάνου.
Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί κατά βάση ντοκιμαντερίστικη στο μεγαλύτερο μέρος της, τουλάχιστον. Αποτελεί ένα συναρπαστικό οδοιπορικό σε τόπους φυσικούς αλλά και ψυχικούς. Η προσέγγιση της είναι ιδιαιτέρως πρωτότυπη και καταφέρνει να συνδέσει ικανοποιητικά διαφορετικές οπτικές με ένα εξαιρετικά λυρικό τρόπο. Αναφέρεται σε οριακές καταστάσεις μεταξύ ζωής και θανάτου και μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Σε αυτό το μεταιχμιακό σημείο ο άνθρωπος απογυμνωμένος από τις «μάσκες» του και τη ματαιοδοξία του αντιμετωπίζει την αλήθεια της ύπαρξης με δέος και μεταμέλεια. Η στιγμή της κάθαρσης θα έρθει στο τέλος ως ένα αισιόδοξο μήνυμα.
Καθώς εναλλάσσεται μεταξύ ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, η «Άγνωστη Γη», μας βομβαρδίζει με εικόνες φύσης που διαδέχονται η μία την άλλη και εικόνες ανθρώπων που βρίσκονται χαμένοι μέσα σε πολιτικές αναταράξεις. Η ταινία αποτελεί την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία και παράλληλα μία διαφορετική σκηνοθετική πρόταση, από τον Έλληνα δημιουργό Μάνουελ ντε Κόκο (το πραγματικό του όνομα είναι Μάνος Κοκορομύτης), ο οποίος επίσης πρωταγωνιστεί στο φιλμ. Μέσα από το σώμα του ναυαγού, ενός ανθρώπου που έβλεπε τη ζωή του να έχει πάρει το λάθος δρόμο ξεκινά αυτή η περιπέτεια. Ένα ναυάγιο που γίνεται με σκοπό να του αλλάξει τη ζωή. Να γίνει αφορμή για να αποχτήσει την συνειδητότητα της ύπαρξης του και να βρει τον εαυτό του. Ένα τραγικό γεγονός που μέσα σε τόσα άλλα γίνεται αφορμή για αλλαγή.
Η ταινία γυρίστηκε με απλoύς ανθρώπους και όχι με επαγγελματίες ηθοποιούς, οι οποίοι ερμήνευσαν ρόλους ανάλογα με την ένδυση και τα χαρακτηριστικά τους. Η πρόθεσή του σκηνοθέτη ήταν να μη γνωρίζουν το σενάριο, αλλά μόνο την κεντρική ιδέα της ταινίας. Αυτό το γεγονός συνέβαλε στη μέγιστη ρεαλιστικότητα και αυθεντικότητα των σκηνών. Οι ελάχιστοι διάλογοι της ταινίας είναι άκρως αυθόρμητοι και ρεαλιστικοί και αυτό γίνεται αισθητό.
Υπέροχη φωτογραφία γεμάτη ευαισθησία και ποιητική διάθεση, μαγευτικές εικόνες αυτού του σχεδόν παρθένου νησιού μουσική που δένει άψογα με το κόνσεπτ και αριστοτεχνικά μοτίβα που επαναλαμβάνονται. Ένας λυρικός δυισμός που επικρατεί στην ταινία και η Αραβική Άνοιξη βρίσκεται σε εξέλιξη και την ακούμε από το τρανζίστορ ενός ηλικιωμένου κατοίκου, πλάνο που επαναλαμβάνεται διαρκώς, με σκοπό μέσα από ειδήσεις που αναφέρονται σε αιματοκύλισμα και επαναστάσεις να ενημερωθούμε και για το «θαύμα» της διάσωσης του νεαρού Εβραίου. Μια νότα αισιοδοξίας και ελπίδας εκεί που όλα μοιάζουν απελπιστικά δύσκολα.
Παρασκευή ΓιουβανάκηBαθμολογία 4/5
Σκηνοθεσία: Patrice Leconte
Hθοποιοί: Christian Clavier, Carole Bouquet, Valerie Bonneton
Mε πρωταγωνιστή τον Christian Clavier που αγαπήθηκε μέσα από το "Θεέ μου, τι σου Κάναμε;", ο σκηνοθέτης Patrice Leconte, μεταφέρει στο πανί το θεατρικό έργο Une "heure de tranquillite" του συγγραφέα Φλοριάν Ζελέρ που μάλιστα βοήθησε στη διασκευή του κινημaτογραφικού σεναρίου.
Όταν ο φανατικός θαυμαστής της τζαζ, Μισέλ, βρίσκει ένα σπάνιο άλμπουμ σε μια υπαίθρια αγορά, το μόνο που ονειρεύεται είναι να πάει σπίτι του αμέσως να τον απολαύσει. Δυστυχώς όμως γι’ αυτόν φαίνεται ότι ολόκληρος ο κόσμος συνωμοτεί εναντίον του για να μη βρει... μία ώρα ησυχίας! Η σύζυγος του βρίσκει τη μέρα να του αποκαλύψει κάτι που θα τον ταράξει, ο εκκεντρικός γιος του, του φορτώνει ανεπιθύμητους επισκέπτες , ο κολλητός του ζητάει τη συμβουλή του για κάτι επείγον, ο γείτονας του κάνει συνεχώς ενοχλητικές ερωτήσεις, η καθαρίστρια θέλει να βάλει ηλεκτρική σκούπα, η μητέρα του δεν σταματά να τηλεφωνεί και το κερασάκι στην τούρτα ... η ερωμένη του θέλει να αποκαλύψει την μεγάλη της ενοχή. Αν σε αυτά προστεθούν οι επισκευές που πρέπει να γίνουν στα υδραυλικά του σπιτιού από εργάτες με τους οποίους δεν μπορεί να συνεννοηθεί και η απαίτηση των κατοίκων της πολυκατοικίας να γίνει στο διαμέρισμα του ένα επετειακό πάρτι, η επιθυμία του Μισέλ μετατρέπεται σε έναν αληθινό εφιάλτη.
Δεν είναι πάντα πετυχημένη η μεταφορά θεατρικού έργου στη μεγάλη οθόνη (καμιά φορά μάλιστα αναρωτιέσαι ποιο το νόημα για αντίστοιχες ενέργειες). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η γαλλική φαρσοκωμωδία "Μην ενοχλείτε..."
Η πλοκή φαίνεται ανούσια και κουράζει αρκετά από το μισό της ταινίας, τόσο που χαίρεσαι για τη μικρή διάρκεια της. Με όπλο τις χιουμοριστικές αλλά τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις, ο Patrice Leconte ελπίζει να μας κάνει να γελάσουμε. Το πετυχαίνει αλλά μετρημένες φορές. Oι ηθοποιοί ναι μεν φαίνονται να το ευχαριστιούνται και να έχουν καλή χημεία μεταξύ τους αλλά δεν αρκούν ώστε να μην δημιουργηθεί αδιαφορία αλλά και βαρεμάρα στο θεατή. Το θετικό στοιχείο ανήκει στο κομμάτι της κινηματογράφησης που δίνει ζωντανά και χαρούμενα χρώματα στα πλάνα ενώ παράλληλα έχει βρει τους κατάλληλους χώρους για να πρωταγωνιστήσει η "τραγική" ιστορία του εγωιστή Μισέλ.
Παρόλα αυτά είναι μια ευχάριστη επιλογή για θερινό κινηματογράφο.
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 2/5
Σκηνοθεσία: George Miller
Ηθοποιοί: Tom Hardy, Charlize Theron, Nicholas Hoult, Hugh Keays-Byrne, Rosie Huntington-Whiteley, Riley Keough, Zoe Kravitz, Courtney Eaton, Josh Helman, Nathan Jones, John Howard, Richard Carter, Angus Sampson
30 σχεδόν χρόνια μετά την πρώτη μας γνωριμία με τον κινηματογραφικό θρύλο που ακούει στο όνομα Mad Max, ο ιδιοφυής σκηνοθέτης George Miller ετοιμάζεται να μας διηγηθεί το νέο κεφάλαιο της μετά-αποκαλυπτικής ιστορίας που ενέπνευσε κινηματογραφιστές και καλλιτέχνες σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για την τέταρτη ταινία της σειράς του George Miller - ένα κινηματογραφικό reboot του sci fi ήρωα που ξεκίνησε ως ιδέα το 2000, αλλά χρειάστηκε 15 χρόνια να υλοποιηθεί.
Βρισκόμαστε σ' ένα μεταποκαλυπτικό μέλλον και σε μία απομακρυσμένη έρημο του κατεστραμμένου μας πλανήτη, με την ανθρωπότητα διαλυμένη. Στοιχειωμένος από το σκληρό παρελθόν του, έχοντας χάσει τη γυναίκα και το παιδί του, ο «Μad Max» έχει επιλέξει να ταξιδεύει και να επιβιώνει ολομόναχος. Όμως στο δρόμο της διαφυγής από τη Wasteland, γνωρίζεται με μία ομάδα ανταρτών που έχουν οδηγό και αρχηγό τη Furioza -ένα δυναμικό, σκληροτράχηλο θηλυκό που θεωρεί ότι αν καταφέρει να διασχίσει την έρημο και να επιστρέψει στο μέρος που μεγάλωσε από παιδί, θα βρει το δρόμο και τα κλειδιά για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Οι επαναστάτες έχουν αποδράσει από την τυραννία του "Immortan Joe", έχοντάς κλέψει κάτι που δεν μπορεί να αντικατασταθεί...
Για πολλούς-μάλλον όχι καλά πληροφορημένους, είναι μια "ανδρική", ματσό ταινία. Δηλαδή μπαμ μπουμ τρακάρουν αμάξια, πετάγονται στον αέρα, παίρνουν φωτιά, και ένας ματσό πρωταγωνιστής που τα ρημάζει όλα στο πέρασμά του. Ο αλληγορικός κόσμος του Mad Max δεν είναι (μόνο) κάτι τέτοιο ευτυχώς.Το σενάριο, δίνει φεμινιστικό χαρακτήρα στην πλοκή και παρουσιάζει τις γυναίκες πολύ πιο δυναμικές και όχι γκόμενες-γλάστρες όπως συνήθως εμφανίζονται σε ανάλογες ταινίες. Οι γυναίκες εδώ, νοιάζονται και πράττουν ουσιαστικότερα για την καλυτέρευση της ανθρώπινης ύπαρξης-ότι έχει απομείνει από αυτήν. Μια γυναίκα, η Furioza, αποφασίζει να γράψει στα παλιά της τα παπούτσια τον φόβο και τις απειλές που προκαλεί το πλάσμα με το όνομα "Immortan Joe" και τα βάζει με όλους και με όλα. Ηλικιωμένες γυναίκες, καβαλάνε -χωρίς καμία δυσκολία μάλιστα, μοτοσυκλέτες και έχουν πολύ καλό στόχο με τα ογκώδη όπλα. Μέσα στον φεμινιστικό κλοιό, συνυπάρχουν και οικολογικοί προβληματισμοί.
Aς μιλήσουμε τώρα για την κινηματογράφηση του "Δρόμου της Οργής". Εδώ συναντάμε ένα από τα καλύτερα μοντάζ και μιξάζ σε ταινίες του είδους. Χωρίς υπερβολές. Συνδυασμός ήχους και εικόνας είναι τόσο δεξιοτεχνικός που σοκάρει- μένεις να κοιτάς με δέος τα πλάνα που πετάγονται σε κλάσματα δευτερολέπτων το ένα μετά το άλλο, και μαζί με αυτά, όλοι οι χαρακτήρες, όλα τα τερατόμορφα οχήματα. Μια ξέφρενη, δυνατή μουσική από τον Junkie XL, που σε αρπάζει από τα αφτιά και σε κάνει να μην θέλεις να ακούς τίποτα άλλο για δύο ώρες παρά μόνο αυτήν, με μια φωτογραφία να μαγεύει και να μεγαλώνει το μυστήριο και τον κίνδυνο που κρύβει η έρημος της Κοιλάδας της Σιωπής (τα γυρίσματα έγιναν στην έρημος Ναμίμπ της Αφρικής)- οι σκηνές που μαρτυρούν την νυχτερινή καταδίωξη είναι τόσο σκοτεινές (μεταφορικά και κυριολεκτικά) που σε κάνουν να νιώθεις πως έχεις βυθιστεί σε βούρκο και δεν υπάρχει σωτηρία.
Ο George Miller αρνείται με θράσος και θάρρος την ευκολία που προσφέρει απλόχερα το CGI με αποτέλεσμα να αποστομώνει τις ταινίες που πίνουν νερό στο όνομα του και που πραγματικά φαντάζουν παιδάκια μπροστά στο μεγαλείο του "Mad Max". Δεν δίστασε επίσης να βάλει τους ηθοποιούς του να πραγματοποιήσουν οι ίδιοι τις περισσότερες επικίνδυνες σκηνές.
Ο (πιο σέξυ πεθαίνεις) Tom Hardy, παρουσιάζεται ταυτόχρονα άγριος, θυμίζει λίγο την εμφάνιση του ως απειλητικός Bane στο "The Dark Night Rises" αλλά και ευαίσθητος καθώς "παλεύει" με το παρελθόν που δεν κατάφερε να σώσει και τώρα τον καταδιώκει. Κυρίως όμως είναι λιγομίλητος. Θα λέγε κανείς ότι δίνει επίτηδες και μια αφελή χροιά στον Μad Max του λόγω του συνολικού χαρακτήρα της ταινίας ο οποίος δίνει την κινητήρια δύναμη στο γυναικείο φύλο.
Σε πολλούς, μετά την εμφάνιση των τίτλων τέλους (ναι, δυστυχώς έρχεται και αυτή η στιγμή..), θα μείνει στο νου- εκτός από το φαντασμαγορικό θέαμα που μέχρι μερικά δευτερόλεπτα πριν προκαλούσε ανατριχίλα, και η επιβλητικότατη Charlize Theron. Μια ηθοποιός-μάλλον καλύτερα, ηθοποιάρα, που έχει αποδείξει πάμπολλες φορές πως δεν είναι μονάχα μια όμορφη αιθέρια ύπαρξη. Έχει καταφέρει μέσα από τις ερμηνείες της να βγάζει και εκείνον τον δυναμισμό που χρειάζεται η γυναικεία παρουσία στη μεγάλη οθόνη. Αν μη τι άλλο εδώ, στο ξέφρενο "Mad Max", υποστηρίζει στο έπακρο τη δυναμική και αποφασιστική Furioza που βάζει σε κίνδυνο τη ζωή της για το γενικό καλό.
Δύο ταραχώδεις ολόκληρες ώρες. Δύο ώρες γεμάτες εντυπωσιακότατο οπτικό υλικό, συνδυασμένο πανέξυπνα με το κοινωνικό περιεχόμενο του σεναρίου.
Υ.Γ. «Θέλω να ξεσηκώσω τους θεατές, να τους παρασύρω σε μια θορυβώδη και γεμάτη ένταση περιπέτεια, αφήνοντάς τους να ανακαλύψουν στην πορεία τόσο τους ήρωες, όσο και τα γεγονότα που προκάλεσαν τα όσα διαδραματίζονται.». Λόγια-στοχασμοί του σκηνοθέτη. Ελπίζω να γνωρίζει, πως το κατάφερε και με το παραπάνω...
Παρασκευή Γιουβανάκη
Βαθμολογία 4/5
VSD_6015.jpg)
